اشعار

پیـغـمـبـرانه بود ظـهـوری که داشـتی            خورشید بود جلـوۀ طـوری که داشتی

هر شب نصیب سفـرۀ شهـر مدینه شد            در کـنج خـانه، نان تـنوری که داشتی

شب‌زنـده‌دار بودی و ذوب خـدا شـدی            در بندگی گذشت حـضوری که داشتی

خـلـقاً و مـنـطـقاً همه مثل رسـول بـود            در کوچه‌های شهر، عبوری که داشتی

این آفتاب توست که خورشیدمان شده!

یا که پـیـمـبر است دوباره جوان شده؟

چشم تو ماه و تابش ماهت پیمبری‌ست            روی سپید و خال سیاهت پیمبری‌ست

گـفـتار و آفـریـنـش و خُـلق عـظـیم تو            لحظه به لحظه، گاه به گاهت پیمبری‌ست

بـایـد دویــد پـشـت ســر ردّ پــای تــو            یعنی تویی همیشه که راهت پیمبری‌ست

نامت علی‌ست جلوۀ رویت محمدی‌ست            نامت علی‌ست طرز نگاهت پیمبری‌ست

تو صـاحـب جـلال عـلـی و پیـمـبـری

آئــیــنــه جــمــال عـلـی و پـیــمـبــری

ای آفـتـاب روشـن شـب‌هـای کــربــلا            پـیـغــمـبـر دوبـارۀ صـحــرای کـربـلا

ای از تـمـام عـالــمـیـان بـرگـزیـده‌تـر            نـوح و خـلـیـل و آدم و مـوسای کربلا

آب فـرات و عـلـقـمـه و گـنـبـد حـسین            یا تـل زیـنـبـیـه و هـر جـای کـربلا...

هر چند دیدنی‌ست ولی دیـدنی‌تر است            پــائـیـن پــای مــرقــد آقــای کــربــلا

نزدیک‌تر به محـضر آقـاست جای تو

پـائـیـن پـایی و هـمـه پـائـیـن پـای تـو

ملائک در تو حیرانند ای پيغـمبر ثانی            تو را باید بخوانند آسمان‌ها با چه عنوانی

دل اهل حرم را می‌بری وقت رجزخوانی            اگر سربند یا زهرا ببندی روی پیشانی

به یـمن مـقـدمت دنـیای ما آبـاد شد آباد

خدا با خلقت تو احمدی دیگر به دنیا داد

همان روز ازل با خنده‌ات صدها دل و جان رفت            مَلَک از جام عشقت مست شد، افتان و خیزان رفت

از آهنگ اذانت کافر از کویت مسلمان رفت            گدا آمد درِ این خانه روزی خورد و سلطان رفت

من از گرمای عشقت در دلم آتشفشان دارم

که هرچه دارم از پابوسی این آستان دارم

تو هم مثل عمویت در رگت خون علی جاری‌ست            تو هم مثل عمویت ضربه‌هایت مهلک و کاری‌ست

پس از عباس کارت در دل لشکر علمداری‌ست            که جنگ تن به‌تن با نسل حیدر کار دشواری‌ست

تویی پیروز هر میدان تویی در جنگ‌ها غالب

گره خورده‌ست نامت با علی‌بن ابی‌طالب

یقین با رمز و راز آفرینش آشنا هستی            که تو لبیک‌گـویِ قصۀ قـالو بلی هستی

چه سرداری! عصای پیری خون خدا هستی            حسن شیر جمل بود و تو شیر کربلا هستی

عصای پیری خون خدا! ای هستی زینب

فلک لرزید آنجایی که می‌افتادی از مرکب

تو افتادی و عالم بر سر ارباب شد آوار            لگدها خورد پهلوی تو و تاریخ  شد تکرار

تو هم مثل پدر شد آسمان پیش نگاهت تار            دگر کار عبا هم نیست جمع پیکرت انگار

شدی دوره، چه آمد بر سر آن قد رعنایت

پـدر افـتاده از پا پیش جسم ارباً اربایت

بیقرار و خسته‌ام! صلح و صفا گم کرده‌ام            یـارِ دیـرین و رفـیـقِ با وفـا گـم کرده‌ام

بی‌تـو نـابـیـنـایـم و دارم هـراسِ چـاه را            بر زمین می‌افتم انگاری عصا گم کرده‌ام

حاجتِ روزانه‌ام در حـسرت آدیـنه ماند            برنگشتی! باز هم مشکـل‌گشا گم کرده‌ام

می‌گرفتی کاش گاهی یک سراغی از من و            کاش می‌گـفـتی خـداوندا گدا گـم کرده‌ام

دوست دارم که نمازم را بخوانم رو به تو            کعبه یک سنگ است! من قبله‌نما گم کرده‌ام

یک نفر ای‌کاش می‌فـهـمید از بی‌تابی‌ام            دردمـنـدم! خـیـمـهٔ دارالشـفـا گـم کرده‌ام

حالِ خوبِ سابقم را در کدامین معصیت؟!            عهد و پیمان با تو را آیا کجا گم کرده‌ام؟!

چشم‌ها را بستم و در محضرت زانو زدم            در خیالاتم دوباره دست و پا گم کرده‌ام

دست‌هـایم را بگـیر و باز پـیـدا کن مرا            در شلوغی‌های این دنیا تو را گم کرده‌ام!

کرامت پیشه‌ای بی‌مثل و بی‌مانند می‌آید            که باران تا ابد پشت سرش یک‌بند می‌آید

کسی که نسل او را می‌شناسد، خوب می‌داند            که او تنها نه با شمشیر، با لبخند می‌آید

همان تیغی که برقش می‌شکافد قلب ظلمت را            همان دستی که ما را می‌دهد پیوند می‌آید

همه تقویم‌ها را گشته‌ام، میلادی و هجری            نـمی‌داند کـسی او چـندِ چـندِ چـند می‌آید

جهان می‌ایستد با هرچه دارد روبروی او            زمان می‌ایستد، بوی خوش اسفند می‌آید

ولـی الله، عـیـن الله، سـیـف الله، نـورالله            علی را گرچه بعضی بر نمی‌تابند، می‌آید

بله! آن آیت اللهی که بعضی خشک مذهب‌ها            بـرای بـیـعـت بـا او نـمـی‌آیـنـد، می‌آیـد

برای یک سلام ساده تمرین کرده‌ام عمری            ولی می‌دانـم آخـر هم زبـانم بـنـد می‌آید

بخوان شاعر! نگو این شعربافی در خور او نیست            کلاف ما به چشم یوسف ارزشمند می‌آید

به در می‌گویم این را تا که شاید بشنود دیوار            به پـهـلـوی کـبود مادرم سوگـند؛ می‌آید

با صد هـزار دیـده در بحـر نـور باشم            روی تو گر نـبـینم بهتر که کـور باشم

عـمری اگر بمـانـد سر بر فـراز دارم            خوش‌تر بود که از تو یک لحظه دور باشم

چشمی بده که هر سو روی تو را ببینم            حالی بده که هر دم در سوز و شور باشم

چشمم چو چشمۀ خون، دل پاره‌ای ز آتش            تا چند اشک ریزم، تا کی صبور باشم

دردا که کورم از تو، پیش تو دورم از تو            هم در فراق گریم، هم در حضور باشم

آیا شود پسندی از لطف خود که چندی            در خدمت سلیـمان کـمتر ز مـور باشم

چشم تو کرده مستم، در عشق کافر هستم            گر دل دهم به غلمان یا مست حور باشم

الغوث یابن طه، عجّـل علی ظهورک            تا کی در انـتـظـار روز ظـهـور بـاشم

ای مهر عالم‌افروز تا چند بی‌تو هر روز            در پـرده‌های ظلمت جویای نـور باشم

من میـثـم شـمایم پـیـش شـماست جـایم            بر اوج تخت شاهی یا قعـر گور باشم

برخـیـز و در تـمام جـهـان انقـلاب کن            روی سـپاه عـاشق خود هم حساب کن

مـا مـلـت امــام حـسـیـنـیـم و بـا تـوأیـم            شـاگـردهای پـیـر خُـمـیـنـیـم و با توأیم

چشم انتـظـار بـاغ پُر از گـلـشـن توأیم            چشم انتظار بیست و دوی بهـمن توأیم

این انقلاب، چشمه‌ای از انقلاب توست            پیـروزی‌اش مـقـدمـۀ فـتـح باب توست

ای نور محض! وعدۀ صادق خود تویی            چـشمِ امـید این همه عـاشـق خود تویی

بنشان به خاک، خاک سیاه؛ آن سپاه را            بـرهـم بـزن صـلابـت کـاخ ســیــاه را

چیزی به انتـهـای سـیـاهی نمانده است            والفجر... تا طلوع تو راهی نمانده است

دوباره در دلم طوفانی از یاد خـدا افتاد            یقیق دارم که مولایم به یاد این گدا افتاد

عنایت را ببین او کرده اول یاد این نوکر            که اکنون در دلم شور و نوای کربلا افتاد

دوباره پر کشیده مرغ دل سوی  بهشت جان            همان‌جا که اجابت روی دامان دعا افتاد

همان‌جا که تمام انـبـیا دلـداه‌اش هـستـند            مسیر هر خداجویی؛ یقین در آن سرا افتاد

همان کشتی که اوسع باشد و اسرع در این عالم            به نوح و کشتی ش مقصد در آن موج بلا افتاد

طواف کعبه را بر گرد این خانه تماشا کن            که دامن چاک زد از شوق و سعیش با صفا افتاد

خلیل الله را گو بنگرد تدریس عشق حق            ببیند جـسم اکـبر، ارباً اربا در مـنا افتاد

هزار و نهصد و پنجاه آیه از کتاب عشق            به پیش چشم زینب بر زمین نیـنوا افتاد

قیامت بین و هول رستخیرش عصر عاشورا            به پیش چشم مادر سر جدا پیکر جدا افتاد

دوباره مکر عمرعاص و قرآن بر سر نیزه            به نیزه رأس سالار شهیدان از جفا افتاد

ندارد سائلت مولا به جز این آرزو در دل            که بیند در حرم روزی ز غم پائین پا افتاد

بنـا نیست امـروز افـسـرده بـاشـیم            پس از چند شب باز پژمرده باشیم

مگر می‌شـود نـور را دیده باشیم؟            ولی دل به خورشید نسـپرده باشیم

بــنــا بـود مـا را سـر پـا بـبـیـنـنـد            اگر بـارها هم زمین خـورده باشیم

سه شب شد در بین کوچه نشـستیم            که سهمی از این سفره‌ها برده باشیم

مـحـال است ما را از آقا بـگـیـرند            محال است حتی اگر مُـرده باشیـم

اسـیـرم به گـیـسـوی بـالا نـشـیـنی

فــدای گـرفــتــاری ایـن چــنـیـنـی

تو شـهـر غـریـبی، مسافـر نداری            شـب پـنــجــم مــاه، زائــر نـداری

در این چند شب بـال‌ها کـربـلایـند            بـمـیـرم بـرایـت مـهــاجـر نـداری

نـبـیـنـم برای تو شـعـری نـگـفـتـند            مـبــادا بـگـویـنــد شـاعـــر نـداری

تو چـارم مـسـیـر به سـمت خدایی            تو چارم مسیـری که عـابر نداری

در این روزها که تو تـنهـاتـریـنی            در این روزها که تو زائـر نداری

مـرا زائــر بـی قــرار تـو کـردنـد

دلــم را چــراغ مــزار تـو کـردنـد

بنـا شـد اگـر سـائـلـی نـان بـگـیرد            چه خوب است که از کریمان بگیرد

بـنـا شـد اگـر شـاه نـوکـر بـگـیـرد            چه بهتر که از نسل سلـمان بگیرد

علی خواست تا که برای حسیـنش            زنـی در بـلـنـدای ایـمـان بـگـیــرد

تمام زمین و زمان را که می‌گشت            بنـا شد عـروسی از ایـران بگـیرد

تـو آقــا تـریـنـی و سـجــاد مــایـی

تو شـاهـی و فـرزنـد دامـاد مـایـی

خـدا بـاز تـصـویـر مــولا کـشـیـده            بـرای حـسـیـنـش، عــلـی آفــریـده

تو از بس که غرق حضور خدایی            بـرای عـبــادت تــو را بــرگـزیـده

هر آن‌کس که دیده تو را صبح یا شب            سـر ســفــره‌هـای مـنـاجــات دیـده

تــرحــم کـن ای آسـمــان مـحـبـت            به این قـطـره‌های چکـیـده چکـیده

چه می‌خواهم از تو که داده نباشی            بـه انــدازۀ کـافـی از تـو رســیــده

همین که گدای تو هستیم کافی‌ست

ابو حمزه‌های تو هـستیم کـافی‌ست

بخـوان تا ابـوحـمـزه ایـمان بگیرد            بخـوان آدمـی بـوی انـسـان بگیرد

بخوان: اَبکی؛ اَبکی؛ لِنَـفسی؛ لِقَبری            دل مـردۀ مـا کـمـی جـان بـگـیـرد

( و یا غافر الذنب و یا قابل التوب            الـهـی تَــصـَدَّقْ عَــلــَيَّ بِــعــَفْــوِك

انَــا لا اَنْــسـي اَيــادِيــکَ عِــنْــدی            الـهـی تَــصـَدَّقْ عَــلــَيَّ بِــعــَفْــوِك

الـهـی و رَبّــی عَــلـیـک رَجــائـي            الـهـی تَـصـَدَّقْ عَـلـَيَّ بِـعـَـفْوِك...)

لـبـاس مـنـاجـات را بـاید، هرکـس            شـب پـنـجـم مـاه شـعـبـان بـگـیـرد

تـو هـسـتـی دلـیـل مـسـلـمـانـی مـا

نــجــات پـر و بـال زنــدانــی مــا

به جز عـالَم سائلی، عالَـمی نیست            به غیر از کریمی تو حاتمی نیست

بر این خشک‌ها تا که باران ببارد            به غیر از غلام تو صاحب دمی نیست

خـدا از سـرم سـایـه‌ات را نـگـیرد            جز این؛ هر چه را هم بگیرد غمی نیست

چـهـل سـال بـر سـردر خــانـۀ تـو            به جز پرچم کـربلا پرچمی نیست

تو یعـقوبی و پلک مجـروح داری            چهل سال گریه، زمان کمی نیست

چهـل سال گـریه، چهـل سال نـاله

چهـل سـال گـریـه برای سه سـالـه

چه دست‌های قـنوتی رسـیده‌اند به مـاه            دعا بخوان که جهان با تو می‌شود همراه

تویی نماز، تویی لحظه‌های راز و نیاز            که هرکجـا بـروی می‌شـود عـبادتگـاه

تو راز خلقـت سجـاده‌های مهر به لب            تو اشتیاق اذان، ظهر و عصر و شام و پگاه

جـمـاعـتی به نـمـاز تـو اقـتـدا کـردنـد            نسیم، کـوه، بیابان، درخت، رود، گـیاه

چه سر به مهر شده رازهای پیـشانیت            چه آتشی‌ست در این گریه‌های گاه به گاه

علی شدی که بجنگی ولی به تیغ سخن            تــویـی ادامــۀ اعـجـاز ســرخ ثـار الله

دعـا سـلاح تو و واژه‌هـا سـپـاه تـوأند            امام عشق نمـانده‌ست بی‌سلاح و سـپاه

قیامِ واژه تو بودی در آن سکوت عمیق            تـمام کـوفه سکـوت و تمـام شـام نگـاه

تو با زبان دعـا با جهان سخـن گـفـتی            جهـانِ با تو امـیـد و جهـانِ بی‌تو تـبـاه

بگـیـر دست مـرا و به آسـمان بـرسان            که سقف عشق بلند است و قدّ من کوتاه

بخوان صحیفه که ما در هجوم دلهره‌ها            به دسـت‌های دعـای تو می‌بـریم پـنـاه

دعا بخوان که دعای تو مستجاب‌ شود            در انتظار نـشـسته جهانِ چـشم به راه

فـوج ملائک بر بـشر، تعـظـیم کردند            شـادی دل را بین هم، تـقـسـیم کـردند

رو بر بهشت و کوثر و تسنـیم کردند            زیبـاتـرین گُل را به گُل تـقـدیم کردند

امشب حـسـین بن عـلـی دردانـه دارد

زیبـاتـرین گُل را دراین گـلخانه دارد

دارد چه جلـوه، جلـوۀ تـوحـید خـلـقت            در روز میـلادش به خود بالـید خلقت

مثل شکـوفه بر رُخـش خـنـدید خلقت            زیـبـاتـرین لـحـظـه‌ها را دیـد خـلـقـت

آیا فـرشـتـه یا که آدم، خـلـق کردند؟!

محـبوب خلّاق دو عـالـم، خلق کردند

وقـت شکـفـتـن سـجـدۀ او دیـدنـی بود            ذکرخـدا از غـنـچـه‌ای بـشـنـیدنی بود

عطرش بهشتی بود و بس بوئیدنی بود            گـل‌بـوسه از رخـسارۀ او چـیدنی بود

وقـتی پـدر دل را به او پـیـوند می‌زد

آهـسـتـه بر روی پـسـر لبـخـند می‌زد

در بندگی، او جان و قلبی حق طلب داشت            در پای محراب دعا سوز و تعب داشت

بر زینت سجده‌گـذاران او لقـب داشت            از نسل زهرا بود و از حیدر نسب داشت

مـحـراب او طـور عــبـادت نـام دارد

او بــا خــدایـش خــاطــری آرام دارد

ایـمـان فـروغی از رخ تـابـان او بود            تـقـوا گُـلـی از گـلـشـن ایـمـان او بود

اخلاص، مثل چشمه‌ای در جان او بود            آزادگی یـک لالـه از بـسـتـان او بـود

دیبـاچـۀ اوصاف او زرّین کـلام است

او مظهـر ایـثـار و ایمان و قـیام است

عشق و امید و معـرفـت، آئینۀ اوست            عـلـم الـهـی از ازل در سـیـنـۀ اوست

ایمان و تـقـوا گـوهـر گـنجـینۀ اوست            شـورآفـریـنی پـیـشـۀ دیـریـنـۀ اوسـت

بـعـد قـیـام کـربـلا شـوری به پـا کرد

با خـطبۀ خود شام را کـرب‌وبلا کرد

کی می‌توان از وصف او در انجمن گفت؟!            باید فرزدق بود و از مدحش سخن گفت

او با همه از کربلا، از سوخـتن گفت            از لاله‌های بی سر و گلگون بدن گفت

تنهـا اشاره بر حـسین آبـاد، کافی‌ست

بس کن «وفایی» در شب میلاد، کافی‌ست

در اشک‌هایش چلچراغ روشنی‌ها بود            هر جمله از نجوای او روح مسیحا بود

داماد حُسن یوسف و فرزند یاس عشق            تصویری از آرامش و موج دو دریا بود

رود «حیات طیبه» در اشک و نجوایش            از چشمه می‌گفت و نگاهش رو به دریا بود

تسبیح اشکـش دانه‌دانه ابر رحـمت شد            او در پی تـطـهـیـر روح اهل دنـیا بود

موج ملائک صف به صف محو مناجاتش            سجـادۀ او جلـوه‌ای از عرش اعلا بود

او لـیـلـةالـقـدر عـبـادت، جـلــوۀ مـادر            مثل امیـرالمـؤمـنـین، او هم مـعـما بود

او در حضیض خاک، سیر آسمان می‌کرد            آئـیـنـه‌ای غـرق خـدا، محـو تمـاشا بود

سجاد، زین العابدین، زین العباد، آری            نامش همیـشه زینت عـرش مُـعـلّا بود

او قــبــلــۀ کــروبــیــان عــالـــم بـــالا            مولای جن و انس بود؛ افسوس تنها بود

از سـورۀ انـسانـیت می‌خـوانـد با امـت            کفر و نفاق و شرک هم در فکر حاشا بود

او مثـل ابـراهـیـم ِدر نزد خـدا تـسـلـیم            غـرق تـکـلـم با خـدا مانـند مـوسی بود

در آزمـون « الـبـلاءُ لِـلـولا» هـر بـار            تعبیر حُسنش «ما رأیت، الّا جمیلا» بود

بر خاک، بر سجاده، در زنجیر، در آتش            حسّ رضایت در نگاهش خوب پیدا بود

فـرزنـد مکه گفت از راز مـنای عشق            گویا علی گرم شکست لات و عزّی بود

هر بیت از شعر «فرزدق» شد سپاه او            یک بیت شعرم کاشکی سرباز مولا بود

تو مسجد و محراب مردم می‌شدی هرجا            هرجا که می‌رفتی، عـبادتگـاه آنجا بود

روح اذان، روح دعا، روح خدا بودی            نـجـوای تو فـریـادهـایـی آشـکـارا بـود

محراب سر در آسـمان دارد به دنبالت            یک عـمر در آئـینـۀ اشکـت مصفّا بود

تیغ دودم بوده سکـوت و اشک‌های تو            مــیــدان رزم تـو تــولا و تــبــرا بــود

چراغِ دامنِ محرابِ عشق من تا اوست            مرا به سینه نهان و به دیده پیدا اوست

دل شکـسـتـۀ خـود را به دست او دادم            که اوست دلبر من، اختیار من با اوست

به دیده خاک رهش می‌کِشم که می‌دانم            یگـانـه‌ای که بُوَد قـبلـه‌گاه دل‌ها اوست

امید بسـته‌ام امشب به رحـمت عـامـش            که ماه پنجم شعبان ز چهرِ زیبا اوست

امام زهـد و نـمـاز و دعـا که در عـالم            به هر کجا که زند عشق خیمه، مولا اوست

مدینه را ز جـمالـش سـتاره باران کرد            که یـادگـار مـنا و صفا و بطحا اوست

ز آسـمان امـامت دوبـاره کرد طـلـوع            مـهـی کـه آیـنـه‌دار عـلـی اعـلا اوست

ولـیّ چــارم یــزدان کـز آدم و عــالــم            تـمامْ بـنـدۀ فـرمـان‌بَـرند و مولا اوست

فـروغ دیـدۀ عُـبّـاد، حـضـرت سـجــاد            کسی که تـرجـمۀ آیـه‌های تـقـوا اوست

حدیث ماهی و نان‌های خشک و دُرّ و نمک            بُوَد عـجـیب ولیکن بر آن تـوانا اوست

جـمال پنـج تن اَر جویی اندر او بنگـر            حسن، حسین، محمد، علی و زهرا اوست

کسی که زهد از او کسب می‌کند "یحیی"            کسی که ناز لبش می‌کشد مسیحا، اوست

کـسی که یوسفِ صدیّـق را رهایی داد            به یک شهادتِ طفل از کف زلیخا اوست

کسی که کرد عصا را چو مار، وز نظرش            دوباره مار عصا شد به دست موسی اوست

بـه جـز بـه " اشـهـدُ اَن لا الــه الّا الله"            کسی که هیچ نیاورده بر زبان "لا" اوست

کسی که حال نمازش به نیشِ مُهلِک مار            نیافت هیچ تزلزل، نداشت پروا اوست

سفـیرِ عـشق در احـیای انقـلابِ حسین            امامِ خَلـق به فـرمان حق تعـالی اوست

کسی که کشتی در خون نشستۀ دین را            فکـند باز بر امـواجِ سـبـزِ دریا اوست

کسی که پرچم خونْ رنگِ دشتِ "ماریه" را            به دست همت خود داشته است برپا اوست

بگو خلیل که یک جا اگر در آتش رفت            خلیلِ در دلِ آتش فتاده، صد جا اوست

اگر به مـصـلـحـتی بود مـدتـی بـیـمـار            حیات‌بخشِ قلوب و طبیبِ جان‌ها اوست

گل عـشـيرۀ عـشـق و گـلاب عـاشورا            که دل‌نوازترین عـطر لاله‌ها با اوست

گهی به اشک و دعا، گاه با نماز و پیام            نـگــاه‌داری اســرار کـربـلا بـا اوسـت

شنیدى اَر عـظمت‌های صبر زینب را            امـام زیـنب کـبـری، ولـی والا اوسـت

به قـتـلگـاه خـرید اَر چه جان او زینب            به هر بـلـیّه، دل عـمّه را تـسلّا اوست

دلـیـل دفـن، تـنِ بـی‌سـر شـهـیــدان را            کـفـیلِ قـافـله در سایـبـان سرها اوست

مـیان آن هـمه مـردان کـربـلا، مـردی            که ماند و دادِ شهیدان گرفت، تنها اوست

نـثـار کـردن خـون بـا بـرادرانـش بود            خراب کـردن کاخ یـزیـدیـان با اوست

بنای ظلـم و ستم از کـلام او بشکـست            اگر اسـیـر ولـیکـن امـیـر دل‌ها اوست

به رغـم نـرمی آهن به پـنجـۀ "داوود"            کسی که بسته به زنجیر شد سراپا اوست

به دست، سلسله دارد که این رضای خداست            کسی که سلـسله‌جـنبان امر دنـیا اوست

ز خطبه خواندن او کوفه کرد یادِ علی            کیانِ کوفه به حیرت! که این علی یا اوست؟!

هـنـوز از در و دیـوار مـسـجـد اُمَـوی            رسد نـدا که چراغ حـریم طاهـا اوست

به وقت خطبۀ او از اذان خصم چه غم!            که شامیان همه دانـسته‌اند مـولا اوست

مگـو مـوذّن مـسـجـد! اذان بـی‌هـنـگـام            که مفـتخـر به اذان و اقامه تنها اوست

عزا برای شـهـیـدان، مـیـان کاخِ سـتـم            کسی که کرد به شام این حماسه اجرا اوست

اگر یـزیـد بـپـرسـد ز چـوب مـنـبر هم            کند خروش که او بر حق است و حق با اوست

از این زیاده "مؤید" توان مدحش نیست            که طبع ما چو یکی قطره است و دریا اوست

سـلام ما به حـریم مـقـدسـش به بـقـیع!            که در مـدیـنه یکی قـبـلۀ دل ما اوست

شب بقیع به چشم فرشتگان، روز است            در آن حریم که "والشمس" و هم "ضحاها" اوست

سلام ای گنجِ برجا مانده از شاهان ساسانی            تویی باغِ بهشتِ کاخ‌های رو به ویرانی

سفر از خانۀ اجدادی‌ات شد سِیرِ معراجت            سفر از فرش تا عرش، از اهورا تا مسلمانی

اسیرت خوانده‌اند آنان که از نسلِ اسیرانند            به بـندِ بـانی آزادی‌ات دنـیـاست زندانی

تو اهلِ خانۀ اسرارِ عرشی مَحرم سِرّی            غریبه نیستی، همشهـری مِـنّای سلمانی

از این پس رعیتت هستند شاهان، شاه‌بانوها            از این پس شهربانویی و شه‌بانوی سلطانی

تو اُم‌ُّالسَّجده‌ای؛ اُم‌ُّالـدُّعایی؛ مادرِ نوری            فراسـوی زبان، اُم‌ُّالصَّحـیـفـه، اُم‌ِّقـرآنی

تو اُم‌ُّالرّوضه‌ای؛ اُم‌ُّالبُکایی؛ مادرِ ابری            تویی اُم‌ُّالخِـطابه، مادرِ باران و طوفانی

عروسِ خـانـدانِ آبی، امـا تـشنـۀ اشکی            برای آب، از روزِ مبادا روضه می‌خوانی

تو اقیانوسِ اشکِ روضه‌خوانان را عَجَم‌رودی            تو پیـونـدِ شهـیدِ کـربـلا با خاکِ ایرانی

با سجده‌هاش زینت سجّاده‌ها شده‌ست            سجّـاده‌اش ادامۀ عـرش خدا شده‌ست

مجـمـوعـۀ تـمـام صـفـات پـیـمـبـری            آئـیـنـۀ تــمـام‌قـد مـرتـضـی شـده‌سـت

هـم افـتـخـار قـوم بـنـی‌هـاشـم عـرب            هم افـتـخـار مـردم ایـران ما شده‌ست

اربـاب بـوده است، ولی از فـروتـنی            هم‌سفره با یتیم و اسیر و گدا شده‌ست

بیمار مصلحت شده، اما به‌ لطف خویش            بیـمـاری تمام جـهـان را دوا شده‌ست

در معـرکه نـبـوده، ولی کفر دشمنان            با ذوالفـقـار خـطبۀ او برملا شده‌ست

از برکت صحـیـفۀ او سـال‌های سال            باب نجـات بر همۀ خـلـق وا شده‌ست

شد از کـلام ناب تو دنـیا به کام خلق

«دون کلام خالق و فوق کلام خلق»

این مصحفی که از هنر آئینه‌کاری است            پنجاه‌و چار پنجره تا رستگاری است

این بوستان که در دل هر چشمه‌ای از آن            از هر طرف مکارم اخلاق جاری است

آن را زبـور آل‌ مـحـمـد نـوشــتـه‌انــد            چون چاره در برابر آن خاکساری است

معروف بوده است به انجیل اهل‌بیت            پس هرکسی که حافظ او شد، حواری است

حق است در بـرابـر ظـلـم ایـستادگی            حق در قـبال آدم مظلـوم، یاری است

گاهی بیا سری بزن اینجا، که حاصلش            در اوج نـاامـیـدی، امـیـدواری اسـت

هرکس که خواست تالی آن را بیاورد            معلوم شد که عاقبتش شرمساری است

دور از خداست هرکه به فکر رهایی است

هرکس که ماند پای شما، کربلایی است

ای یـادگـار کـشـتـۀ مـظـلـوم کــربـلا            چشمان توست مـقـتـل منـظـوم کربلا

آن‌ دیده‌ها چه‌ دیده؟ که‌ خون گریه‌ کرده‌ است            یک‌عـمر بر مـصیبت مظـلـوم کربلا

آن خطبه‌‌خـوانی تو و زینب اگر نبود            روشن نمی‌شد این‌همه مفهـوم کـربلا

تو قاضی‌ القـضاة شدی و صحـیفه‌ات            آئـیـنه شد به چـهـرۀ مـعـصوم کـربلا

پیـروز در همیـشـۀ تاریخ شد حـسین            این شد همان نـتـیـجـۀ معـلـوم کـربلا

یک‌روز می‌رسد که مجازات می‌شود            با دست عشق، دشمن محکـوم کربلا

پـایـانِ راهِ این شبِ جـان‌کـاه می‌رسد

روزی امـام مـنـتـقـم از راه می‌رسـد

شب نیایش و عرض دعا رسید امشب            شب تـجـلـی نـور خـدا رسـیـد امـشـب

چه عطر و بوی خوشی با صبا رسید امشب            شـمـیم لـطف خدا از کجا رسید امشب

بیا به سوی فلک چشم خویش را واکن

هر آنچه دیـده نـدیـده کـنون تمـاشا کن

بیـا بـبـین که مـهـی بـی‌قـریـنـه می‌آیـد            سـرور جان و دل و نـور سـینه می‌آید

شـمـیـم رحـمـت حق از مـدیـنه می‌آید            اگـر که غـرق گـنـاهی، سـفـیـنه می‌آید

مدینه چون دل سالار عاشقان شاد است

مـدیـنـه شـاهـد نـور امـام سـجـّاد است

بـیا به بـیت ولایت بـبـیـن چه رخ داده            زمین به پاس قـدم بـوسی‌اش شد آماده

بـرای ســیــد ســجّــاد گـشــتــه آمــاده            هـمـین که آمـده دنـیـا به سـجـده افـتاده

چه عّزتی چه شکوهی به مؤمنین آمد

عزیز درگـه حـق، زین الـعـابـدین آمد

وجود اطهر او غرق رحمت و نور است            میان اهل فلک ساجد است و مشهور است

زمین ز سجدۀ نورانی‌اش چنان طور است            خدا ز حضرت او شادمان و مسرور است

هـمـیـشه روی لـب خود تـلاوتی دارد

تـلاوت از لـب آن گـل حـلاوتـی دارد

امـام عـزّت و آزادگی و تـقـوا اوسـت            طـلایـه‌دار هـمه عـابـدان دنـیـا اوسـت

پـیـام آور خــونـیـن کـربـلا تـا اوسـت            شمیم عشق و شرف، عطر کربلا با اوست

شهید زندۀ شور و قـیام کـرب‌وبلاست

امـیـر قـافـلـۀ شـاهـدان عــاشـوراسـت

به کـعـبه مـنـزلت و آبـرو و عزت داد            مقام را ز مقـامات خویش رفـعـت داد

به یک اشاره به زمزم نـشان الفت داد            به بوسه‌ای به حجر زینت و مسّرت داد

اگرچه مـدحـت او را کـسی نکو گوید

سـزاست تا که فـرزدق مـدیح او گوید

مقام حضرت او فوق درک و فهم ماست            پـیـام روشن او مـشـعـل ره فـرداسـت

وجـود او مـتـجـلی ز جـلـوۀ تـقـواست            تجـلیات دعـا از صحـیـفـه‌اش پیداست

دعای ناب ابوحمزه‌اش چه روحانی است

فرازهای دعایش عجیب توفـانی است

صحیفه‌اش که پُر از جلوۀ عنایت اوست            کتاب علم و عمل، مشعل هدایت اوست

چراغ روشن دل‌های ما ولایت اوست            خوشا کسی که «وفایی» پی رضایت اوست

دلا همـیـشه بـیـا پـیـرو مـرامش بـاش

قدم گذار به راهش، سپس غلامش باش

بـاید وضـو گـیـرم بـَرَم نـام شـما را            نـامـی که داده آبـرو، سـجـاده‌هـا را

سجاد یعنی تو؛ تویی که می‌توان یافت            در سجـده‌هـای هر نـمـاز تو خدا را

جـویند اهل مـعـرفـت، اهل طریقـت            در زمـزمِ چـشـمـانِ تـو آب بـقـا را

در هر فرازی از صحیفه می‌توان دید            جمله به جمله، جلوۀ خوف و رجا را

زین العبادی و ملائک دست بوسَت            وقتی که بالا می‌بـری دستِ دعا را

از کـربـلا تا شام داغ و رنـج دیـدی            بعد از پـدر نـوشـیـده‌ای جـام بلا را

ما وام‌دار خـطـبه‌ات در شام هـستیم            شیعه یقـیـناً از تو دارد روضه‌ها را

درمانده‌ایم و دستمان پیشت دراز است            جز تو نمی‌گـیرد کسی دست گدا را

قـلب مرا آباد کن با گـوشه چـشـمی            مانـند معـمـاری که می‌سازد بـنا را

مـن ردّ ربـنـا را از راه شـب گـرفــتـم            اذن تـوسـلـم را از دسـت رب گـرفـتـم

جـام شـراب من شد بـاران گـریـه‌هـایم            چـشم پـر اشک دادم بـار عـنب گرفـتم

روز الست عشقت تا عرضه شد به خلقت            مهرت به دل نشست و عاشق لقب گرفتم

نان و نوای خود را کـربـبلای خود را            عمری دوای خود را از این مطب گرفتم

چون سائل مدیـنه دستی به روی سیـنه            تا محضرت رسیدم رزقی عجب گرفتم

خرماخور است شیعه از سفرۀ کریمت            از برکـت طعـامت طعـم رطب گرفـتم

اقای من حسین و مولای من حسین است            پیـوسـتـه از کـلامت درس ادب گرفـتم

سر را که هدیه دادم نذر تو پس نگیرم            این نکـتـه یـادگـار از اُمّ وَهَـب گـرفـتم

دادم قـسم عـلـی را بر عـصـمت تو آقا            من کـربـلای خود را ماه رجـب گرفتم

الـحـق وزیــر شـاه دربـار کــربــلایـی

اَ اَدخُـلُ ابوالفـضل؟ باب الحـسین مایی

ای بی‌مثـال عـباس ای بی‌بـدیـل عباس            کـوه وقـار عـبـاس مـرد اصیـل عباس

بی‌تو تـمام دنـیـا مـفـتـش گـران ما بود            بر خـلقت دو عـالـم هـستی دلیل عباس

هرگز نمی‌توان که قد تو را رصد کرد            باشد برای درکـت راهی طـویل عباس

اصلا به قول اعراب با گیسوی کمندت            پـیـشـانی بـلـنـدت جـدا" جـمـیـل عباس

داروی هرچه دردی تو مُرده زنده کردی            در چـنته کم نداری از این قـبیل عباس

زانـو زده‌ست شهری در پای سفـرۀ تو            کوری چشم شور هر چه بخـیل عباس

درهم نکردی ابرو من هم نرفتم از رو            هر بار لطف کردی شکرا جزیل عباس

کاری نـشد نـدارد نزد تو یا ابوالفـضل

روز جزا خـیالم جـمع‌ست با ابوالفضل

مضمون بی‌نـظـیر شعـر تـری علمدار            مدح تو را بخوانم از هر دری علمدار

شمشیر تو برنـده هر ضربه‌ات کـشنده            یا حـمزه‌ای به واقع یا حـیدری علمدار

هم ذوالفـقار مستت هم بیرقی به دستت            صفین تا به طف را سرلشگری علمدار

ای خـضـر نـیـنـوایی سـقای کـربـلایی            الـحـق به تو می‌آیـد آب‌آوری عـلـمدار

فطرس گرفت از آقا بال و پر خودش را            من هم بگیرم از تو بال و پری علمدار

بی‌مایه‌ام کرم کن اصلا تو شاعـرم کن            از من بساز دعـبل یا حـمـیری علمدار

بـازار گـریۀ ما با هر دم تو گرم است            با هر اشاره‌ای "ناظم" پروری علمدار

از "منزوی" سلامت زیبا نشسته نامت            در بـیـت بـیت اشـعـار آذری عـلـمـدار

کاری نـشد نـدارد نزد تو یا ابوالفـضل

روز جزا خـیالم جـمع‌ست با ابوالفضل

روی پر مـلائک خـنده‌کـنان ابوالفضل            پا بر زمین نهادی از آسمان ابوالفضل

جشن تولدت را شمس و قـمر گـرفـتـند            بس‌که مرید داری در کهکشان ابوالفضل

جانی گـرفـتـه حـیـدر با دیـدن جـمـالت            از یمن مقدم تو دل شد جوان ابوالفضل

ذکـر جـلـی مـایـی؛ دوم عــلـی مــایـی            خالی‌ست جای نامت بین اذان ابوالفضل

فـتح الفـتـوح کردی با دست‌های خـالی            سردار بی‌نیاز از تیر و کمان ابوالفضل

 در چنگ تیر و نیزه جز حق رجز نخواندی            ای سـرور تـمـام آزادگـان ابـوالـفـضل

عمری زیاد خـواندم با اعـتـقاد خـواندم            در محفلت می‌آید صاحب زمان ابوالفضل

حـتی شـب تـولـد من حـال گـریـه دارم            مانده‌ست بر دل من داغی گران ابوالفضل

شام خـوشی سر آمد اشک همه در آمد            وقتی ز خیمه رفتی دامن‌کشان ابوالفضل

باید به گریه گوید دل حرف آخرش را

یـا رب کـسی نـبـیـنـد داغ بـرادرش را

ازل نـوشـت خـدا، تـا ابـد عـلی بـاشد            و در تلاطمِ دل، جذر و مد علی باشد

مـیـان هـولِ قـیـامـت قـیـامـتـی بـاشی            اگر به روی لـبـانـت مـدد عـلـی باشد

به ذوالفـقـار تـراشـیـده‌اند با زرِ سرخ            خـداست یا صـمـد و یا اسد علی باشد

همه فـرار که کـردند در اُحـد، دیـدنـد            که گِرد حضرت احمد اَحد عـلی باشد

هـزار شُـکـر کـه آمـد عـلـیِ اُم‌ّبـنـیـین            که تا نـشان بـدهـد مـسـتـند عـلی باشد

نوشت بعـد عـلی دستِ کـبـریا عـباس

که الـسـلام عـلـیـک الامـیـر یا عـباس

دویده است زمین از چه از مدار خودش            زمان چه دیده که جا مانده از قطار خودش

زمان مگر به عقب رفته است، گویا که            دوباره کعبه ترک خورده در حصار خودش

به پشت حجرۀ اُم‌البنین به شوق و شکوه            نشسته حضرت مولا در انتظار خودش

قـدم گـذاشـته ماهی به دامن خـورشید            قدم گذاشته ماهی به جلـوه‌زار خودش

شده‌است چشم علی مست جلوه‌های علی            شده‌است چشم خدا محوِ شاهکار خودش

رسـیده است عـلـَم را بگیرد از حـیدر            که ذوالفـقار شود گرمِ کارزار خودش

جمال جمع بـنی‌هـاشم و جـلال حسین

سلام حـضرت دارالـشـفـای آل حسین

سـپـاه از عـلـمـت بـی‌اراده می‌پـاشـیـد            چه سخت آمده بود و چه ساده می‌باشید

مـقـابـل تو سـپـاهـی از آهـن و پـولاد            چـنان زدی دلِ لشکـر بُـراده می‌پاشید

همین که تیغ تو چرخی به دور سر می‌زد            سواره سرزده می‌شد پـیاده می‌پـاشـید

نـگـاه نـافـذ مـولا تـویـی و مـی‌دیـدنـد            که کـوه پیـش عـلی ایـسـتاده می‌پاشید

چه مست میسره خود را به میمنه می‌زد            مگـر که ساقی میخـانه باده می‌پـاشـید

دو دَم زدی چقدر مست، یک‌دم اُفتاند

تِلـوتِلـو هـمه خـوردند و با هم اُفـتادند

دو چشم مست تو، خوش می‌کشند ناز از هم            نمی‌کـنـند دو بد مست، احـتراز از هم

شدی به خواب و به هم ریخت خیل مژگانت            گشای چشم و جدا کن سپاه ناز از هم

میان اَبرو و چشم تو، فـرق نتوان داد            بـلا و فــتـنـه نـدارنـد امـتـیـاز از هــم

کس از زبان تو با ما سخـن نمی‌گوید            چه نکته‌ای‌ست که پوشند اهل راز از هم

تو در نماز جماعت مرو که می‌ترسم            کُشی امام و بپاشی صف نماز از هم#

قـسم به پـیـنـۀ پیـشـانی‌ات عـزیز خـدا

نـشـسـتـه‌ایم به مهـمـانی‌ات عزیز خدا

خَمی که اَبروی شوخ تو در کمان انداخت            به قصد جان من زار ناتوان انداخت*

منی که خم نشدم پیش کس چو نام تو رفت            دلـم ربود و سرم را به آستان انداخت

مقرب تو که شد جبرئیل بالش سوخت            حـرم فـرشـتۀ ما را از آسمان انداخت

دعـا نـکـرده کـنـارت حـوائـجـم دادند            حـرم دعـای مرا اوج آسـمان انداخـت

دعـای مــادرم و سـفـرۀ ابـالـفـضـلـش            گرفت روی لب من حسین‌جان انداخت

حـدیث غـیـرتِ باب الـحـوائـجـیِ شما            طمع به جان کریمان این جهان انداخت

دلت هلاک حسین و دلت مریض حسن

جواب‌کرده زیاد است، ای عزیز حسن

کـشید نقـش تو نـقـاش و اشتباه کشید*            به جای آنکه کـشد آفـتـاب مـاه کـشـید

تو را کریم و بزرگ و تو را امید همه            مـرا گـدای شـمـا و مـرا نـگـاه کـشـید

به روی سینه دو دستت کشید، مردِ ادب            برای خاطر زینب دو تکـیـه‌گاه کـشید

تورا عموی رشید و تو را خیال جمع            برای دخـتـر معـصـوم بی پـنـاه کشید

تو را کشید که بر مَشک خم شدی تشنه            برای گـریـۀ نـوزاد خـیـمـه‌گـاه کـشـید

قلم شکست هـمـینکه قـلـم شدی عباس

رشید رفتی و حالا چه کم شدی عباس

بـدون تـو حـرمـم مـحـتـرم نـمـی‌مـاند            نه، جان فـاطـمه اصلاً حـرم نمی‌ماند

فقط نه اینکه سرت روی شانه می‌اُفتد            چنان شکسته که بر نیـزه هم نمی‌ماند

کمر شکسته منم تا به خیمه با که روم            بـبـیـن بـرادر تو یـک قـدم نـمـی‌مـانـد

به خـیـمه‌گاه بـرو پیـش چـشم نامحرم            حـرم بـدون عـمـو دسـت کـم نمی‌ماند

چه خوب شد به کـنـارت نبود اُم‌ّبـنـین            که پیش مشک و دو دست و علم نمی‌نماند

غـیـورِ مـا تـن درهَـم بـه تـو نـمـی‌آید

مـزارِ کـوچک عـزیـزم به تو نـمی‌آید

#غزلی از زنده یاد شاطر عباس صبوحی

*حضرت حافظ

*حضرت حافظ

از افــق تــابـیــد مـاه مــرحـمـت            بر هـمـه شـد بـاز بـاب مـغـفرت

آمده دریـای بخـشـایش به جـوش            تا در این دریا بشویندت، بکوش

خیز و راهی جانب یزدان بجوی            با سرشک توبه، جان و دل بشوی

قُرب حق جوی و قِرابت را نگر            در دعـا کـوش و اجابت را نگر

چون که این ماهی عطاگستر بُوَد            مـاه شـعـبـان، مـاه پـیـغـمـبر بُوَد

ماه غفران خواستن از هر خطاست            ماه جبران کردن بُگْـذشـته‌‌هاست

مــاهِ پـشـت پـای بـر دنــیــا زدن            دست خود در شاخۀ طوبی زدن

مـاه رفـتـن بر سـر خـوان حسین            دسـت افـکـنـدن به دامـان حسین

مــاه تــقــوا و تــقــدّس یــافــتــن            حکم آزادی چو فـطـرس یـافـتـن

مــاه مُـحـرم در حـریـم دل شـدن            بـنــدۀ کــوی ابــوفــاضـل شــدن

مـاه مـولانـا عـلـی بـن الحـسـیـن            انـس بـسـتن با عـلی بن الحـسین

مـاه پـرچـم‌هـای نـصـر افـراشتن            جـشـن مـیـلاد سـه مـولا داشـتـن

مــاه مـیــلاد سـه مــرد روزگـار            در دبــسـتـان خِــرد، آمــوزگــار

مـاه مــیــلاد ســه روح انـقــلاب            فُـلک هـستی را سه نـوح انقلاب

ماه میلاد سه خوش رفتار عـشق            دلـبـر و دل داده و بیـمـار عـشق

مـاه مـیـلاد سـه نــور عــالـمـیـن            سیـّد سـجـّاد و عـبـّاس و حـسـین

هر سه مست از بادۀ "قـالوا بلا"            هـر سـه جـانـبــاز قـیــام کـربـلا

از پـیِ سـرکــوبـی کــاخ فــسـاد            هر سه را تا پای جان، عزم جهاد

با اسارت، با شهادت، هر چه هست            بـاید آخـر داد دشمن را شـکـست

گر شـدنـدی یا اسـیـر و یا شهـید            عـاقــبـت کـنــدنـد بــنـیـاد یــزیـد

در ره قـرآن، ابوالفضل و حسین            از شهـادت خوش ادا کردند دیْن

آن که بر پایش سعادت بوسه زد            بـنـد بـنـدش را شهـادت بوسه زد

وز پـی آنــان پـی احــیــای دیـن            شد اسارت، سـهـم زین العـابدین

تا نـمـانـد دِیْـنِ دیـن در گـردنـش            گردنش را بست در غُل، دشمنش

آن که او را هر نفس معراج بود            از عـبـودیّت به فـرقـش تـاج بود

در نـیـایـش بـاز فـتـح بـاب کـرد            تـشنـگـان فـیض را سیراب کرد

در مـصـاف کـربـلا بـیـمـار شـد            آن تـوان‌بخـش جهان، تب‌دار شد

آتـش تب شعـله زد بر پـیـکـرش            وز عطش می‌سوخت جان اطهرش

آن خلیلِ عصرِ عـاشورای عشق            سوخـته در آتـش سـودای عـشق

با بیـانش کـوفه را محـکـوم کرد            حقّ خود را بر جهان معلوم کرد

آن سکوت مرگ را در هم شکست            پـردۀ اوهـام را از هـم گـسـسـت

خـطبه‌ها در مسجد و بزم شراب            خوانْد و برْانگیخت مردم را ز خواب

خـلـق را آگـاه کرد از مـکـتـبـش            گـاه گـاهـی او و گـاهی زیـنـبش

در مـسـیــر آن خـدایـی انـقــلاب            مـلـّت مـا راه او کـرد انـتـخــاب

مـــرد آزادی ز نــســل آن امــام            داشت بر دوشـش لوای این قـیام

خلق را عشق حـسینی زنده کرد            مُلک را عزم خـمیـنی زنده کرد

آن که چون دریا برآوردی خروش            تا صدای ظـالـمان سازد خموش

از خدا خـواهد "مؤید" هر زمان            تا برآیـد سـربـلـند از هر امتحان

ای نخـل ادب! ثـمر مبارک            وی بحر شرف! گهر مبارک

ای شمس ولا! قـمر مبارک            ای طور علی! شجر مبارک

ای عشق و وفا! پدر مبارک            ای شـیـر خدا! پـسر مبارک

مـیـلاد حــسـیـن دیـگـر آمـد

الحـق که دوباره حـیـدر آمد

این کیست؟ برادر حسین است            این شیر دلاور حـسین است

این پـارۀ پیکـر حسین است            این ساقی ساغر حسین است

این روحِ مطهر حسین است            فرمـانـدۀ لشکر حسین است

این ماه امیـر مؤمـنـین است

این صورتِ صورت آفرین است

حیدر، گل و این پسر، گلاب است            مه بر سر دستِ آفتاب است

از نور، به صورتش نقاب است            سر تا به قدم، ابوتراب است

سردارِ رشـیـدِ انـقلاب است            در دست پدر به پیچ و تاب است

اشکش همه جاری از دو عین است

چشمش همه حال، بر حسین است

شیـرین لـب و شـور آفـریده            از دیده و دست، دل بـریـده

مرغ دلـش از قـفـس پـریـده            آوای حــسـیــن را شـنــیــده

خون در دل و اشک، در دو دیده            پـیـراهــن صـبــر را دریـده

آهــنـگ وصــال یــار دارد

بــا خــون خــدا قــرار دارد

آغـوش عـلـی بوَد مـقـامـش            از حضرت فاطمه، سلامش

ما سائل و او کـرم، مرامش            او ساقی و چشم ماست، جامش

عشق و ادب و وفاست، نامش            بگرفت چو در بغـل امامش

دیـدنـد دو مِـهـر منـجـلی را

رخـسـار محـمـّد و عـلی را

عباس، همان عزیز زهراست            عطشان لب او همیشه دریاست

او ماه ستارگان صحـراست            فرمانده و پاسدار و سقاست

دور از شهدا، اگر چه تنهاست            تا حشر، چراغ انجمن‌هاست

دل، مشت گِلی ز کـربلایش

جـان، زائـرِ گـنـبـدِ طـلایش

دریـا چو کـفـش کـرم ندارد            بی او که حـرم، حرم ندارد

اسـلام به کـف، عـلـم نـدارد            تا هست، حـسین، غـم ندارد

در بـیـن سـپــاه، کــم نـدارد            باک از عرب و عجم ندارد

او شیـر خـدای را بوَد شـیر

فرزند کرامت است و شمشیر

ای حــیـدرِ حـیــدرِ ولایـت!            ای صاحـبِ سنـگـرِ ولایت!

ای حـامـی و یـاور ولایـت!            سـر لـشگـر بی‌سـر ولایت!

فــرزنــد و بــرادر ولایـت!            عــبــاس دو مــادر ولایـت!

تـو چـار امــام را مـعــیـنـی

از روز نخـست، یـار دیـنی

ماه شهدا! به نی سـر توست            قرآن حـسین، پـیکـر توست